Een onverwachte wending

December blijft altijd een uitdagende maand voor mij. Sinds het overlijden van Nola voelen de feestdagen en familiebijeenkomsten dubbel aan en slurpen ze mijn energie op. Haar afwezigheid is extra voelbaar en uiterst confronterend. Dit jaar namen deze gevoelens een nieuwe wending, omdat het tevens ons afscheid betekende voordat we naar Curaçao zouden vertrekken.

Maar alsof de hectiek nog niet genoeg was, ontving ik op de ochtend van kerstavond een positieve test! Een coronatest, om precies te zijn... Dit ging gepaard met hoestbuien, koorts en een zware verkoudheid die een streep zetten door al onze geplande activiteiten.

Op derde kerstdag, dezelfde dag als drie jaar geleden bij Vive, hield ik opnieuw een positieve test in handen. Dit keer was het wel een zwangerschapstest! Wat een rollercoaster weer. Maar gelukkig brachten de daaropvolgende weken genoeg afleiding door het inpakken en opruimen van spullen, omdat het nog een maand wachten was op de eerste echo. Daarbij voelde ik me ook niet echt zwanger dus wederom geen geruststelling daarvan.

De eerste echo vond plaats bij 7,5 weken, slechts twee weken voor ons vertrek. Op 25 januari, donderdagochtend om 8:00 uur, nam ik opnieuw plaats in de stoel van de verloskundige.

Terwijl ze de echokop op mijn buik plaatste, flitste er even een gedachte door mijn hoofd: "Hé, zag ik daar iets?" Voordat ik iets kon zeggen, verschoof ze de echokop en bracht een vruchtzak met een erwtje in beeld. Farley was me voor en vroeg: "Zag ik daar nog een...?"

"Even wachten," zei de verloskundige, "ik breng deze even goed in beeld." Na enkele seconden voegde ze eraan toe: "Maar ik denk dat je gelijk hebt en dat het er twee zijn!"

Op dat moment barstte ik uit in een mengeling van lachen en huilen. Tijdens de rest van de echo moest ik mijn handen voor mijn ogen houden, omdat ik bij elke glimp van het scherm opnieuw in hysterie uitbarstte en alleen nog maar mijn schokkende buik te zien was.

Het leek alsof op elk moment de deur open kon vliegen en iemand naar binnen kon rennen die "BANANENSPLIT!" zou roepen.

Na enige tijd wilde de verloskundige toch een second opinion van een andere verloskundige (achteraf gezien om het type tweelingzwangerschap te bepalen). Ze kwam binnen en zei: "Meike, wat voor verrassing heb je nou weer...?!"

Ook zij constateerde dat er écht twee erwtjes in mijn baarmoeder zitten. Mét allebei een kloppend hartje.

Na enige tijd stond ik op uit de stoel.

Farley was over the moon, hij heeft altijd een tweeling fantastisch gevonden. Ik daarentegen heb altijd geroepen dat ik nooit een tweeling zou willen. Ik ken zoveel lotgenoten met één of twee dode kinderen van een tweeling. Een tweelingzwangerschap brengt zoveel extra risico's met zich mee dat mijn idee bij een tweeling is dat minstens één, zo niet beide, dood zal gaan.

Terwijl ik achter het bureau plaatsneem, gaat het in mijn hoofd al razendsnel.

Hoe zit het met onze uitvaartverzekering als we op Curaçao wonen? Kunnen we wel twee kistjes terug naar Nederland krijgen om bij Nola te begraven? Op de achtergrond hoor ik de verloskundige; "Stap voor stap.. Stap voor stap..."

Er wordt meteen gebeld met het ziekenhuis om een afspraak in te plannen. Op de echo was namelijk niet te zien of de kindjes wel een eigen vruchtzak hadden. Een paar dagen later kunnen we gelukkig al terecht in het ziekenhuis voor een uitgebreide echo van een uur. De verloskundige drukt me op het hart om NIET te gaan googelen.

Ja ja... Zeg dat maar tegen Meikepedia. We zijn het pand nog niet uit of ik kom al op de term mono mono tweeling.