A day in our life

Morgen zijn de meiden alweer 8 weken.

Het is zo'n open deur, maar oh zo waar: het gaat écht allemaal zó snel! We hebben zo'n ritme, maar vaak is dat ritme eigenlijk dat er nog helemaal geen ritme is. Maar hoe zien onze dagen er nu op het eiland uit met ons gezin?

Ik neem je even mee in een hele standaard dagindeling en wat we bijvoorbeeld in het weekend doen.

Maar ja, waar begint de dag? Is dat om 00:00? Of wanneer Farley gaat werken? Laat ik beginnen met het moment dat Vive meestal wakker wordt:

05:45
Vive komt de kamer in om te zeggen dat ze moet plassen. Trust me, het is heel fijn dat ze al een goed half jaar zindelijk is, maar die mededeling mag ze van mij ook wel voor zich houden. Na het plassen moet ze terug naar haar kamer en wachten tot het nachtlampje geel is geworden.

06:15
Het nachtlampje wordt geel en Vive komt bij mij op bed. Meestal is dit ook het moment dat de tweeling wakker wordt en gevoed wil worden. Het komende uur is pure chaos.

Terwijl ik eten maak voor Vive in de keuken – we hebben sinds kort een Ninja Creami, wat fantastisch is. Voor wie het niet kent: je vriest allerlei ingrediënten van tevoren, spint het twee keer in de machine en je hebt ijs! Met een peuter die dól is op ijs, eten we dus standaard ijs in de ochtend: ijs van fruit, havermout en yoghurt, met allerlei variaties.

Ondertussen zet ik koffie terwijl de meiden in de slaapkamer lekker tekeer gaan. Je kunt nou eenmaal niet drie monden tegelijk voeden, en ik kan de ochtendchaos echt beter aan met een warm kopje koffie in mijn handen.

06:30
We zitten met alle meiden op het grote bed. Vive mag een filmpje kijken op de tablet terwijl ze haar ontbijt-ijs wegschept. Izzy en Rubi drinken bij mij terwijl ik mijn kopje cappuccino achterover sla (als je warme koffie wilt, moet je gewoon snel drinken).

06:45
Farley komt thuis van zijn ochtendwerken (huh, werken op dit tijdstio? Jaja, vanwege het tijdverschil begint hij om 04:30 al met werken...

07:00
Farley pakt de vaatwasser uit en ik krijg nog een keer koffie.

07:15
Ik kleed Vive aan en doe haar haren weer netjes – voor mijn doen netjes. Niet voor de Antilliaanse begrippen, want ze kwam een tijd lang elke dag thuis met allerlei mooie invlechten in haar haren (schijnbaar waren mijn twee staartjes niet voldoende). Maar na enige tijd zei Vive dat ze dat helemaal niet leuk vond en dat het pijn deed, dus hebben we op de opvang gezegd dat Vive liever niet wil dat haar haren gedaan worden. Nu wordt er vast over mij gepraat als "de moeder die haar dochter met rommelig haar naar school laat gaan."

07:30
Farley poetst Vive haar tanden terwijl ik Izzy en Rubi verschoon en Farley brengt Vive weg naar de opvang.

07:45
Ik probeer de tweeling weer op bed te leggen voor hun eerste slaapje.

08:00
Als dit is gelukt doe ik een flitsdouche, kleed ik me aan, ruim de overige ochtendrommel op, en zet ik meestal nog een kopje koffie.

08:30
Als de meiden diep in slaap zijn, laat ik Frenk een ultra-kort rondje maken (hij vindt het zelf toch te warm), zodat hij ook zijn behoefte kan doen. In het begin deed ik dit nog met de meiden, maar het is zooo gedoe om de tweelingwagen klaar te maken, hen erin te krijgen, het hek uit te komen (het past namelijk niet door het smalle loophekje, waardoor ik de afstandsbediening uit de auto moet pakken) en vervolgens die enorme kar heuvelop te duwen in de hitte, terwijl ze meestal ook niet lekker in slaap vallen.

08:45
Ik vouw een halve was op en hoor een van de meiden huilen. Komend kwartier lig ik op bed met een baby op mijn borst te wachten tot ze weer diep in slaap is.

09:15
De meiden worden wakker en ik wil even met ze naar de supermarkt. Dat betekent dat we in een flitsvaart nog even gaan voeden, rompertjes aandoen, en de auto inladen met de wagen en de kindertjes.

FAST FORWARD! Ineens zijn ze 5,5 maanden!!

Koekoek, ik denk dat deze overgang wel opsomt hoe de afgelopen weken (en maanden) zijn gegaan. Dus ja, waar ga ik nu verder? Ze zijn zeker geen 8 weken meer, en het hele ritme waar ik over begon is niet meer wat het nu is. Alsof we in een sneltreinvaart ineens bijna een half jaar verder zijn.

Ik ga proberen je een paar updates te geven over de ontwikkelingen die er zijn geweest. En dan hoop ik (ik beloof niks) weer iets regelmatiger te schrijven en je de komende 6 maanden op de hoogte te houden van ons leven hier. (SPOILER ALERT)

Here we go:

• Vive is een geboren grote zus. Alsof ze al die tijd met een onzichtbare grote zus klaar werd gestoomd voor het zusterschap. En pfoi, wat doet ze dat goed! Misschien maken twee baby’s het wel makkelijker dan één, want we moeten onze aandacht verdelen tussen Izzy en Rubi en wellicht is er daardoor minder jaloezie van haar kant. Sterker nog, zodra Vive thuis komt, word ik eerst helemaal genegeerd en rent ze naar haar zussen: "BABY'S!!"
• De tweeling gaat sinds 3 weken naar de opvang (hallelujah)... Voor die tijd hadden we oppas aan huis, want sinds 1 november werk ik 12 uur per week en vanaf januari 24 uur per week. Maar in die weken hadden we denk ik 50% uitval van oppas door ziekte, ongeluk, tekenplaag (ja echt) en andere redenen. Het idee dat ik daardoor wat meer vrijheid terug zou krijgen, was dus echt een utopie. In de praktijk komt het er vaak op neer dat ik niet alleen de tweeling thuis heb, maar ook nog moet werken.
• We hebben al 2 griepgolven gehad, één met kerst (lekker gezellig) en één vorige week (dus weer een week de tweeling thuis).
• Waar Vive een hele serieuze baby was (één keer gerold toen ze 6 maanden was en toen niet meer deed tot ze ging lopen), lachen Rubi en Izzy de hele dag door. En geloof me, dat is magisch: twee schaterende baby’s.
• We zijn een paar keer met de hele familie naar een happy hour geweest. Ik kan je vertellen dat er geen grotere blijdschap is dan achter een zwoegende Farley aan te lopen, door een menigte drinkende mensen, terwijl hij Vive op zijn nek heeft en de duo kinderwagen achter zich aan sleept door het zand. Ondertussen staren twee tevreden baby’s terug. Je moet eens weten hoeveel bekijks ons rijdende circus trekt, en man, ik loop daar trots trippelend achteraan (met alle tassen, voor je denkt dat ik met lege handen loop)
• Het went nog steeds niet. De realisatie dat het twee baby’s zijn. Het zijn er gewoon tweéé... Nee, ik weet niet of ik ooit echt aan dat idee zal wennen. Tegelijkertijd zijn het er natúúrlijk ook gewoon twee!
• Het zorgen voor een tweeling (en een peuter) is veel functioneel. Het is echt ontzettend anders dan één baby. Maar daar ga ik later nog eens verder op in.
• We missen ons sociale vangnet enorm. Dat is ook de voornaamste reden dat we hebben besloten om begin augustus weer terug te gaan naar Nederland (also little bit sad).
• Verder ga ik later nog uitweiden over de voor- en nadelen die ik ervaar met het wonen op Curaçao of emigreren met kleine kinderen.
• En tot slot: ik schiet op veel vlakken enorm tekort, hoe hard ik ook mijn best doe. Ik deel best veel op Instagram, maar het is eenrichtingsverkeer. Ik hoop veel mensen te bereiken, zodat ik geen individuele updates hoef te geven. Het tijdsverschil en de afstand maken het echt ontzettend lastig om sociale contacten met vrienden en familie goed te onderhouden. Hoe hard ik ook mijn best doe, het wil niet goed lukken. Daar komt niet alleen de afstand en het tijdsverschil bij kijken, maar ook het feit dat we ontzettend geleefd worden en de afgelopen maanden echt een ontzettende chaos hebben gehad. Ik vergeet verjaardagen, stuur iemand een "gefeliciteerd, je bent zwanger" kaart ongeveer een week voor ze is uitgerekend en word achtervolgd door cadeautjes die ik nog wil/moet versturen voor gemiste bruiloften, kaartjes voor gefeliciteerd nieuwe baan, en ga zo maar door.

Alle ballen in de lucht houden is al lang niet meer aan de orde wanneer je de ballenbak van McDonald's over je kop gekieperd hebt gekregen!

Er was eens, in een land hier ver ver vandaan... Een gezin dat naar Curaçao emigreerde om het "iets rustiger aan te doen"... en ze leefden nog lang (hopelijk) en iets drukker...

Tot snel! (of niet;))