Het leed dat een vvrw heet.

Dat weekend na mijn afspraak bij de gynaecoloog kan ik amper een oog dichtdoen. Een vriendin die ik via Instagram heb leren kennen en die op Curaçao woont, komt met de suggestie dat haar man maandag met iemand gaat eten die connecties heeft bij de toelatingsorganisatie, en kan vragen of die iets voor ons kan betekenen.

Dat zet me aan het denken... Farley heeft nog familie op Curaçao wonen en misschien kennen zij ook wel iemand bij de toelatingsorganisatie?!

Dus maandagochtend belt hij met zijn tante en die zegt dat ze gaat nadenken of ze iemand kent. Ik ga ondertussen richting het lab om bloed te laten prikken voor algemene zwangerschapsdingen zoals bloedwaardes, bloedgroep, etc., én voor de NIPT.

Na het bloedprikken moet ik eerst geld pinnen, want betalen moet cash. De dame die mijn bloed afneemt heeft allerlei verschillende papieren en ook een lijst met nummers waarop getest kan worden, met bijbehorende prijzen. Ze pakt de rekenmachine erbij en we moeten tot vier keer toe alle onderdelen bij elkaar zoeken om tot het totaal te komen (ongeveer 200 gulden). Digitalisering, ho maar...

Mijn buisjes bloed worden vervolgens naar België gestuurd en zo'n drie weken later zal de uitslag binnen zijn. Grappig verschil; in Nederland krijg je geen genderuitslag uit de NIPT, in België wel. Wij dus straks ook!

Op Curaçao is namelijk ook de regeling rondom abortus veel conservatiever dan in Nederland en ik geloof dat de gedachte in Nederland is om niet de genderuitslag bij de NIPT te doen omdat mensen dan nog op basis daarvan zouden kunnen besluiten over te gaan tot abortus...?

Terug naar het moment. Ik sta bij de pinautomaat naast het lab en ik zie op mijn telefoon een mail binnenkomen van de Toelatingsorganisatie...!!

Met bevende handen open ik de bijlage en ik scrol erdoorheen. Ja, het is echt! Ik zie een document dat mijn verklaring van rechtswege is goedgekeurd!! Holy moly!!

In tranen bel ik Farley, het is gelukt! Hij is binnen!! Zijn tante kende inderdaad iemand bij de toelatingsorganisatie en 15 minuten later had ik dus al de bevestiging in de mail... Zo kan het dus ook gaan...

Wat een opluchting en euforie!! Nu kan ik dan eindelijk het vervolg inzetten en mijn inschrijving compleet maken!

Thuis aangekomen open ik de website van de toelatingsorganisatie om een afspraak in te plannen voor een stempel in mijn paspoort en, met alle documenten die ik heb, akkoord om te mogen wonen/werken op Curaçao (nodig om me in te kunnen schrijven in het bevolkingsregister en registratie voor de SVB).

Ik zie als eerst mogelijke datum staan: 18 april.

Fuck (excuse my language).

Dat is 6 weken verder. Mijn euforie is gelijk weer weg en alle zorgen komen weer omhoog. Zo snel als ik dacht dat het nu zou kunnen, valt toch even vies tegen.

Ik besluit maar gewoon de stoute schoenen aan te trekken en langs de toelatingsorganisatie/immigratie te gaan. Op dinsdag loop ik er naar binnen (met een koffie to go, jurk met spaghetti bandjes en slippers) en na even te moeten wachten komt er iemand naar mij toe.

Ik vertel deze man dat ik kom voor mijn stempel omdat ik mijn verklaring van rechtswege binnen heb.

Hij vertelt me dat ik online een afspraak moet maken (shit... wederom; excuse my language).

Ik doe net alsof ik geen idee heb en vraag hem wanneer de eerste mogelijkheid dan is?

Hij kijkt me aan en zegt: 'Kom maar vrijdagochtend en zeg maar dat ik zei dat het goed was... En, dan moet je je wel aan de kledingvoorschriften houden.' Hij wijst op het bord achter me en ik zie staan: Verboden voor spaghetti bandjes (ja echt!), geen eten/drinken én geen slippers... Oeps!

Maar goed: Yes! Van 6 weken naar een paar dagen! Brutalen hebben de halve wereld, is wel duidelijk een uitspraak die hier opgaat... Maar goed, alles wat nodig is om die inschrijving te krijgen!